Üşenmek benim karakterimdir

Erteleme alışkanlığımdan/huyumdan usandım ama gel gör ki vazgeçemiyorum da... Arkadaşlarım e-posta atıyor, okuyup sonra yanıtlarım diyorum. Bir ay, kırk gün sonra cevapsız kalan posta zamanaşımına uğruyor, anlamsızlaşıyor. Bir iç sıkıntısı ile postayı siliyorum.

Hadi yazılı iletişime üşenmek normal diyelim, lakin ben sözlüsüne daha da üşeniyorum. Telefonla konuşmak inanılmaz zor. Hayır prensipliyim de. Saat 10:00'dan önce ve 22:00'den sonra kimseyi aramam, arayana da cevap vermem. Uyku ihtimali olan saatlerin kutsallığını, mahremiyetini bozmam bozdurmam. Sonra ararım diyorum çağrıyı görsem de. Ama o iş de yaş. Bi artiz oldum böyle böyle...

İşte bu fena huyumu burada itiraf ederek, sizden özür diliyor ve anlayış bekliyorum sevgili arkadaşlarım. Zira bu yaşa kadar böyle geldim, nasıl değişeceğim? Erkek arkadaşlarınızı değiştirebiliyor musunuz da beni değiştireceksiniz...

Çamura da yattım işte. Ama valla arıycam ya, ya da aramıycam ama mail atıcam söz. Kendimden soğudum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder